Hola amigos,
Terwijl heel Nederland in chaos is en iedereen zich zorgen maakt om zijn naasten en geliefden begin ik deze nieuwsbrief.
De laatste keer dat ik jullie schreef was op 4 februari, bijna 7 weken geleden. Tot een week geleden had ik helemaal geen tijd om een nieuwsbrief te schrijven. Tjee wat en werk en wat een resultaten. Alles liep gesmeerd totdat ook wij hier in Peru de eerste Corona-besmetting hadden.
Gauw navraag gedaan bij een bevriende medische club en die zeiden dat in het warmwater-gebied(Loreto) veel minder besmettingen voor zullen komen dan in koud-water landen. Dit werd later nog eens bevestigd door Unicef. Nu even het virus in Peru en dan stop ik over dit onderwerp, want er is hier zoveel gebeurt de afgelopen weken. Misschien ten overvloede: Peru is ongeveer 31 x zo groot als NL.. Wij zitten in de stad Iquitos van een half miljoen inwoners. Die stad bevind zich in de provincie Loreto. Deze provincie is 6 x zo groot als NL. Tot nu toe 10 besmettingen. M.n. veroorzaakt door toeristen. 1 is genezen, 1 overleden en 8 in quarantaine. In heel Peru waren gisteren 263 besmettingen en 4 doden. Heel andere aantallen dan in Europa.
Wat heeft de regering aan maatregelen getroffen? Veel controles van politie en leger op straat. Alleen de supermarkten en apotheken zijn open. Verder geen enkele winkel open. De markten waar men groenten en fruit haalt zijn ook open, maar vanwege de mensenmassa kan je die nu beter mijden, lijkt mij. Een Peruaan zonder supermarkt in de buurt ziet zich wel genoodzaakt om de markt te bezoeken. Er is nu een avondklok; van 20.00 tot 5.00 ‘s morgens is er geen verkeer op straat. Dit is voor ons geweldig, want wij hebben nu eindelijk stilte om te slapen. Deze maatregelen gelden tot 31 maart. Iedere dag komt er wel een maatregel bij.
V.w.b. de terugvlucht; Wij gaan er van uit dat wij voorlopig hier vast zitten. Onze officiële vluchtdatum naar Lima is 31 maart. Er wordt op dit moment echter helemaal niet gevlogen. Op 2 april zouden wij terugvliegen naar NL., maar als wij zo de info. van de ambassade lezen dan gaat dat niet lukken. De toeristen in het zuiden van Peru krijgen meer aandacht. Terecht, want dat gaat om grotere aantallen en die hebben hun reis via een organisatie geboekt.
Voorlopig gaat het ons goed en dat willen wij zo houden. Wij hebben ons natje en droogje en een fijn onderkomen. Gelukkig geen muskitos, tuberculose, malaria en andere enge ziekten in de buurt.
Heel veel sterkte allemaal in deze onzekere tijd!
Nu jullie alle tijd hebben om te lezen, zal mijn verhaal dit keer ook weer wat uitgebreider zijn dan de vorige keer.
Er zijn hier veel mannen die naast hun vrouw nog verschillende andere vrouwen(5 tot 6) gebruiken. Bijkomend probleem veel AIDS en SOA.
Zo ook het trieste verhaal van een moeder van 24 jaar met 4 kinderen. Ik kwam haar tegen in het ziekenhuis. Haar oudste dochter is 9 jaar. Haar jongste een baby van 7 maanden was zwaar ondervoed en heeft een waterhoofd.
Het kindje was bloed nodig. Ik zei tegen de moeder dat zij dit het beste kon geven. Na een check bleek moeder HIV besmet te zijn. De huidige vader van 18 jaar moest maar komen. Hij woont op 1 dag reizen met boot en bus. Ook hij bleek HIV besmet te zijn. Helaas voor de baby maar niets is mogelijk. Zij zijn naar huis gestuurd met een medicijnenlijst. Ik heb die niet gekocht, want weet dat ze die vergeten te geven aan de baby of onderweg naar huis gaan proberen die te verkopen. Aangezien de hele familie 6 personen geen DNI heeft wel aangeboden hen hiermee te helpen. Ik wacht nu op informatie van hun kant, maar tot nu toe niets ontvangen. Wij zijn inmiddels een kleine maand verder.
In de afgelopen periode veel aandacht geschonken aan onze campagne voor een gezond gebit voor kinderen met een bekerping die naar het speciaal onderwijs gaan. Het was erg leuk om te ervaren dat ook tandartsen uit Peru bereid zijn om mee te helpen aan deze campagne. Het is vrijwilligerswerk en zij verdienen er niets mee. Hier zijn zij zich volledig van bewust, maar zij willen graag leren van hun NL collega’s en info. uitwisselen. Het gaat hierbij om een totale behandeling van alle 357 leerlingen van het speciaal onderwijs van 5 tot en met 18 jaar. Alles is voorbereid en doorgesproken. Ook in NL. een team van enthousiastelingen die zich graag willen inzetten voor deze kinderen. Het zou zo van start kunnen gaan op 9 nov. tot en met 20 nov. 2020.
Leuk is dat ik nu een tandarts voor 2 dagdelen per week een vergoeding kan bieden. Zij zal alles verder regelen in Peru en ik dan verder v.w.b. het NL.team.
Tevens is haar taak om Colgate te vragen naar tandenborstels en pasta. Van alle leerlingen is hiervoor de benodigde info. verzameld.
Ook nog weer eens een bezoekje gebracht aan het kindertehuis “Santa Monica”. In 2017 woonden hier nog 138 kinderen. Nu zijn dat er nog 72. Wij weten niet waar al die kinderen tussen 0 en 18 jaar zijn gebleven. Een deel zal toch, (ondanks steeds meer verboden) voor adoptie zijn gegaan en een ander deel zal teruggegaan zijn naar het gezin. De stoeltjes en matrassen die HENUKI op onze kosten in 2017 heeft laten maken zien er grotendeels nog goed uit. Veel van de kinderen herkenden ons nog. De huidige directrice (nr. 3 in 4 jaar) heeft leuke ideeën en goede connecties met het ministerie merk ik.
Tussendoor hebben wij nog moeite gedaan om ons visum verlengd te krijgen. Bij binnenkomst bleek de “immigratietrut” niet zo aardig. Wij kregen slechts 30 dagen in ons paspoort. Dit is gangbaar voor een toerist. Hoe ik ook probeerde uit te leggen dat wij 183 dagen wilden, wat gebruikelijk is voor vrijwilligerswerk, zij was niet te vermurwen. Nou dan wordt het 1 dollar per dag aan boete; helaas. Toch het kantoor van de immigratie bezocht. Leuk om te ontdekken dat zij van al mijn buitenland-reizen (allen) in de computer hebben. Binnenkomst en vertrek, maar helaas kunnen ook zij niets voor ons doen. Dus gewoon boete betalen en niet zeuren. Dit is het “vriendelijke” Peru.
In de afgelopen periode ook mijn vrijwilligster Lupe bezocht. Zij had weer nieuwe aanmeldingen van mensen met een beperking en tevens voor mensen die geopereerd moeten worden. In totaal zo’n 10 aanmeldingen. Ik heb Omaped, de plaatselijke gehandicaptenorganisatie daarna bezocht. Ik wilde hun laten weten hoe je je werkwijze kan verbeteren middels huisbezoeken. Normaal in die wijk 6 mensen in een kantoortje met hun mobiel. Ja en wat gebeurt er dan? Nauwelijks iets. Men wacht tot er iemand langskomt of op een bericht middels whatsapp. Ik heb ze nu laten zien hoe je straatwerk doet en men was erg onder de indruk. Men vroeg tot voor kort nog steeds hoe het gaat met de mw. die geopereerd moet worden en wat er mogelijk is voor iemand die een prothese nodig heeft.
Lupe zelf gaat achteruit. Zij heeft maagca., maar wonderwel nog energie en zij heeft een oogaandoening waardoor zij blind gaat worden. Zij maakt zich zorgen om haar gehandicapte zoon; epilepsie, niveau van 1 jaar en in een rolstoel die straks zonder moeder verder moet. Wie gaat er dan voor hem zorgen?
De mw. die wij bezochten en geopereerd moet worden is ook een dramaverhaal. Even lang verhaal kort. Na 3 weken alles in kannen en kruiken. 20 maart zou de operatie plaatsvinden, maar helaas, ondanks de pijn en ernstige aandoening voert men nu geen operaties uit. Ik denk dat deze vrouw nu gaat hemelen.
Ik heb van haar een diagnose, maar helaas weten zelfs artsen niet goed hoe je het schrijft. Dat maakt het voor mij dan weer meer ingewikkeld. Zij heeft een gezwel van 12,4 bij 6 cm. in of bij haar galblaas.
Lieve mensen dit was het even voor nu. Wij maken het goed en houden het hier nog wel een poosje vol. De regering heeft het over een verlenging de noodsituatie. Nou afwachten maar.
Saludos
Recente reacties