Nieuwsbrief voorjaar 2023

Hola amigos, beste vrienden van HENUKI,

Inmiddels al weer thuis in Kuinre en dus de hoogste tijd om jullie weer bij te praten. Op 11 januari zijn wij vertrokken naar Oxapampa en na een busrit van ruim 12 uur door de Andes aangekomen op de plaats van bestemming. Ons huis was nog niet helemaal klaar dus hadden wij ons onderkomen eerst voor 3 nachten in een TIPI. Eenmaal in ons huurhuis aldaar konden wij gelijk aan het werk. Vanaf die tijd heb ik bijna dagelijks foto’s over ons werk in Peru geplaatst op status. Diegene met een mobiel met whatsapp kan dit dagelijks bekijken. Deze foto’s spreken vaak voor zich. Veel leesplezier.

De eerste week naar het ziekenhuis voor een afspraak met het sociaal werk, naar de sociale dienst (Sisfoh) en de WMO (Omaped). Heerlijk om bekenden weer te ontmoeten en wat een verschil met Iquitos. Daar wisselt alle personeel bijna iedere 1 of 2 jaar en hier zijn het gewoon nog dezelfde mensen. Hierdoor is het gewoon veel makkelijker en efficiënter werken. Ook snel een bezoek aan het speciaal onderwijs gebracht, maar hier loopt het aantal leerlingen snel terug. Er zijn niet minder kinderen met een beperking, maar de ouders van deze kinderen hebben vaak geen geld om de reis van en naar school te betalen. Eigenlijk eenzelfde verhaal als in Iquitos. Door economische achteruitgang is steeds minder mogelijk. 

Ook met onze Duitse vrienden spreken we gauw mee af. Hen kennen we vanaf 2008 en als zij daar zijn hebben wij regelmatig contact. Zij hebben koeien en die melk wordt ingezet om een melkfabriek draaiende te houden. Net als wij zijn zij hier voor een aantal maanden, maar dan een paar keer per jaar. 

In de plaats Oxapampa is veel veranderd. Wij vonden Oxapampa altijd een lieflijk plaatsje met laagbouw en oude/antieke huisjes. Nu wordt het vanaf de Covid tijd een stad. Veel mensen uit Lima zijn gedurende de pandemie naar Oxapampa gekomen vanwege het gezonde klimaat. Zij hebben terreinen opgekocht om soms wel een 4 verdiepingen hoog huis neer te zetten. Ook merk je nu heel duidelijk dat het verschil tussen arm en rijk veel groter is geworden en de vriendelijkheid soms wat uit het  plaatsje is verdwenen. Zo wordt er nu wel eens ingebroken en moet je fiets op slot.

Vanaf half januari al de meisjes in de buurt gesproken en er volgde gauw een uitnodiging om hier te komen knutselen. Dat deden wij de andere jaren ook. Tijdens de schoolvakanties zijn er wel activiteiten voor kinderen, maar hun ouders kunnen dat niet betalen. Het straatje waaraan wij wonen is slechts een zanderig bergpad en tijdens regenbuien spoelt er steeds meer weg. Hierdoor is het voor de motorkar die ons thuisbrengt niet mogelijk de laatste 300 meter af te leggen. Wij lopen deze piste dus altijd zelf de berg op en af, een goede training voor de beenspieren.

Eind januari was alles in orde gebracht voor de dagopvang die ik ben gestart. Ik had hiervoor een aantal gesprekken met de WMO, mensen uit de psychiatrie en de deelnemers. Ook moesten er vrijwilligers worden geworven. Op de 1e zaterdag van februari zijn wij van start gegaan. Er hebben zich 12 deelnemers aangemeld en 6 vrijwilligers. Inmiddels werd duidelijk dat er 5 tot 6 deelnemers zouden komen. Geen van de vrijwilliger liet haar gezicht zien. Probleem is de regentijd en de zaterdag, de dag dat iedereen druk is en als het regent komt men niet. Ik kan het op de zaterdag net alleen aan met 5 tot 6 mensen, want ze zijn fors beperkt. Het is echter wel heel mooi om te doen, maar ben altijd blij als Jan in de middag verschijnt. Bij deze dag (10.00-16.00) hoort ook een lunch. De meeste keren kookte Hermelinda. Dat is een blinde vrouw die op een houtskoolvuurtje kookt. Heel bijzonder. Ook hebben wij eens pizza laten bezorgen en de laatste keer Chinees eten gehaald. Een ware traktaties voor de deelnemers. Ze namen de laatste dag geëmotioneerd afscheid van ons. Wat hadden ze het fijn gehad.

Op 3 februari had ik geregeld om met Red de Salud (een onderdeel van het ministerie van gezondheidszorg) naar een dorpje (Gramazu) te gaan voor een tandartscampagne in een ziekenhuispostje. Dat is gelukt en meer dan 33 personen ondergingen een behandeling en controle. Tevens was er aandacht voor preventie. Twee weken later hadden wij weer een tandartscampagne in het plaatsje Chontabamba voor een kleine  100 leerlingen. Voor wij kwamen hadden de tandartsen al alle kinderen in de behandelstoel gehad en was ons enige taak nog om tandenborstel en tandpasta uit te delen en om vervolgens naar een bejaardentehuis te gaan. In dit tehuis wonen 2 nonnen en 5 bejaarden. De meeste hebben een kunstgebit of nog enkele kiezen of tanden. Er lag een man op bed die het uitgilde van de pijn. Hij had 3 afgebroken kiezen en was erg verzwakt. In de middag is een bevriende tandarts nogmaals naar het tehuis gegaan om een kies te trekken. Die week daarop nog een en een week later de laatste kies die eruit moest. Alle 3 tegelijk was vanwege een eventuele nabloeding en zijn zwakke gezondheid niet mogelijk.

Drie maal een tandartscampagne (groot en klein) was goed voor 330 personen. Daarnaast is er nog eens voor 75 kinderen aan de preventie gewerkt.

Op alle dagen is er wel wat te doen. Zo melde zich een bekende die een verhaal had over Maria Alejandra. Zij kan niet lopen. Zij heeft in het begin van Covid haar onderbeen gebroken, maar kon toen niet naar het ziekenhuis. Dat was alleen open voor Covid patiënten. Nu hangt haar voet en stukje been er los bij. Moeder geholpen met een verwijzing naar een ziekenhuis in Lima. 

Dan is er nog een dove jongen. Een gesprek met moeder en een gebarentolk was zinvol. Moeder ging nadien op ons advies met haar zoontje naar een cursus gebarentaal.

Ook liep ik eens langs een oud ijzerboer en zag daar een opknapbare rolstoel staan. Er is hier altijd gebrek aan rolstoelen. Voor 25 euro is de rolstoel opgeknapt en bijna weer als nieuw.  Omaped gaat bepalen wie de rolstoel mag lenen. Zij geven op mijn advies geen rolstoelen meer cadeau, maar zij worden uitgeleend.

Als wij het hebben over schoolspullen en begeleiding dan loopt dat in Iquitos goed. Wij hebben daar nu 45 leerlingen in een schooluniform gestoken. Verder 30 nieuwe aanmeldingen van kinderen die een rugzakje met schoolspullen hebben gekregen. In Oxapampa is dit niet van de grond gekomen. Daar mist een vrijwilliger als Dora in Iquitos, die alles coördineert.

Wel is het gelukt om weer een begin te maken met het uitreiken van voedselpakketten voor extreem armen. Wij hebben zelf zo’n 25 mensen bezocht en een pakket achtergelaten. Als het goed is gaat de WMO van Chontabamba (een plaatsje in de buurt van Oxapampa) nu iedere maand 5 pakketten uitdelen onder aansturing en begeleiding van mij. Ik wacht de 1e lijst af en ben heel benieuwd. In Iquitos worden iedere maand nog altijd 45 voedselpakketten uitgedeeld.

Ja, en dan ineens ben je weer thuis. Ik zou daar nu al weer actief willen zijn. Het komt nu neer op aansturing en begeleiding vanuit Nederland. Er is veel veranderd in Peru tijdens de pandemie.

Wat ons is opgevallen is al aangehaald:

-Het verschil tussen arm en rijk is veel groter geworden.

-Er is sprake van een toename van criminaliteit.

-Dan zijn er nog de aardbevingen, extreme regenval en modderstromen. Iets waarvan wij denken dat  jullie je er nauwelijks een voorstelling van kunnen maken. Stel je maar voor dat de huizen aan de Linde wordt verzwolgen door het water, dit omdat de rivier buiten zijn oevers is getreden en alles op haar weg verwoest. 

-Het blijft onrustig in Peru. Nu schijnt de nieuwe president ook al weer niet te deugen vanwege witwaspraktijken die onder de vorige president ook al plaats vonden. 6 presidenten in 5 jaar tijd en de corruptie viert nog steeds hoogtij.

-Het aantal ziektegevallen in Peru neemt ernstig toe. Wij zijn blij dat Europa nu een injectie heeft voor Dengue. Wij zullen die ook spoedig gaan halen.

Wat maakt het toch een verschil waar je wiegje heeft gestaan en wat zijn wij toch weer gelukkig dat wij gezond en wel in Holanda zijn aangekomen. Wat zijn wij toch dankbaar met jullie als lezers. Regelmatig ontvangen wij dan ook een reactie op de nieuwsbrief en hierdoor krijg je weer energie om het werk voort te zetten. Wij willen iedere donateur nogmaals bedanken voor de gift. Aan velen hebben wij geschreven waar het geld aan is uitgegeven. Wij hopen in november weer voor 5 maanden naar Peru te kunnen gaan, maar hopen jullie te zien op de “Open dag”. 

Saludos,

Juan y Helena