Beste mensen, Hola amigos de HENUKI,
Allereerst hartelijk welkom aan alle (nieuwe) lezers van de nieuwsbrief. Het grote nieuws aan jullie allen is dat het mij met de nodige/veel hulp gelukt is een website “in de lucht” te krijgen.De website en de nieuwsbrief worden verzorgd door Pieter van 202P. De afzender is pieter@202p.nl.
Neem gerust een kijkje en deel svp om zoveel mogelijk bezoekers te krijgen.Ik hoor graag als er dingen beter kunnen! Klik hier: Henuki.nl
Het goede nieuws was in de laatste nieuwsbrief onze thuiskomst op 5 april. Inmiddels ruim 4 maanden thuis en er is in die tijd is heel veel gebeurt. Nu wordt eens te meer duidelijk hoe goed wij het in Nederland hebben. Een goede gezondheidszorg, voldoende zuurstof en IC-bedden.
Ik wil jullie laten weten dat het goed gaat met ons en wij Corona-vrij zijn thuis gekomen. Hierdoor konden wij al snel ons werk voor HENUKI oppakken vanuit Nederland. Ik heb hiervoor regelmatig contact met mijn assistentes/vriendinnen in Peru. Een week na onze terugkeer explodeerde Corona heel ernstig in Loreto. (Het district is 6 keer zo groot als NL. met 1,2 miljoen inwoners en de geïsoleerde stad Iquitos.) Het ging daar als een razende. De eerste 10 doden waren er snel en uiteindelijk heb ik het aantal meldingen niet meer bijgehouden. Inmiddels weet ik uit betrouwbare bron dat er in Peru meer dan 25.000 doden zijn te betreuren en er veel honger wordt geleden. Vooral die honger is voor velen nog erger dan Corona, want als je maag pijn doet is afschuwelijk naast al die ellende die er al is.
Die honger was er al toen wij er nog waren en de eerste 100 voedselpakketten zijn toen al gemaakt. Met mijn vriendin Dora had ik hier toen al etenswaar voor gekocht.
Half april werd Dora echter getroffen door Covid 19 en is heel erg ziek geweest. Half juli kon zij voor de eerste keer naar het ziekenhuis voor een controle. Haar longen hebben blijvende schade. Zij gebruikt dagelijks pufjes en heeft medicatie. De cardioloog gaf aan dat haar hart nog in orde is.
Vanaf april hebben wij verschillende keren geld gezonden aan Dora en Nuria. Inmiddels hebben zij al meer dan 250 voedselpakketten kunnen maken. Dit is echt nodig, want dagloners sparen niet, maar leven van de dagelijkse inkomsten. Dat is vaak niet meer dan een paar euro per dag.
Voor 5 euro konden wij een simpel voedselpakket laten maken(zie website), maar inmiddels kost dit meer. Vervoerskosten en schaarste van voedsel spelen hierbij een rol.
Ook ben ik vooral in de eerste periode thuis bezig geweest met het benaderen van instanties die zich bezighouden met ontwikkelingswerk. Ik noem er een paar: Rode Kruis, Wilde Ganzen, Save the children, Wereldouders etc. Een aantal organisaties richt zich helaas alleen op Africa.
V.w.b. het Rode Kruis zal ik een toelichting geven. In Iquitos is er een plaatselijk Rode Kruis. Zij hadden echter geen aanvraag voor hulp gedaan, want zij wisten niet hoe en waar dat moest. Ik heb het Rode Kruis in Lima op weg geholpen. Zij moesten een aanvraag doen naar het internationale Rode Kruis. Dat hebben zij gedaan. Helaas heeft mijn speurwerk nadien v.w.b. de eventuele hulp niets opgeleverd, want er kwam geen reactie terug.
Wel weet ik dat er andere organisaties zijn die hulp bieden in de vorm van hygiënekits. Dit bestaat o.a. uit een stukje zeep en handgel. Als je bedenkt dat er vaak geen water is om handen te wassen en er honger geleden wordt dan word ik wel een beetje moedeloos van deze hulp. Het is een mooi gebaar, maar de honger blijft bestaan met zo’n hygiënekit.
Ineens las ik dan wel een artikel in een Peruaanse krant over de Verenigde Arabische Emiraten. Zij schonken maar liefst 50 ton voedsel en hulpmiddelen voor Loreto. Hoe en of het er gekomen is en wanneer; niemand kan het mij vertellen.
In November 2020 zouden wij een tandartscampagne houden. Voor 550 kinderen met een beperking die naar het speciaal onderwijs gaan zouden wij de gebitten behandelen. Eerst hoop je nog dat het door kan gaan, maar later hebben wij alles moeten annuleren.
Bijna alle andere stichtingen die in Iquitos werken ken ik. Via whatsapp hebben wij elkaar op de hoogte gebracht van onze activiteiten. In de beginperiode liep dat goed, maar helaas was het niet mogelijk om het e.e.a. meer te coördineren. De paniek onder de Stichtingen en deels de onbekendheid met elkaar zijn hier denk ik mede debet aan.
Vanaf 2015 komen wij jaarlijks in Peru. Wij zijn er nu 5 keer geweest voor 5 maanden. Zoals jullie weten werken wij in 2 plaatsen. Te weten in Oxapampa en Iquitos.
Het grote voordeel van zo’n lange periode aldaar is dat je er zelf bovenop zit. Dit maakt het werken anders dan bij de meeste andere stichtingen, want je kan vergaderingen beleggen met de clubs die er werken en je bent niet na 2 weken of een maand weer verdwenen. Ik zelf beleg gedurende die 5 maanden vergaderingen. Al is mijn Spaans dan niet 100% wel zorgde ik de afgelopen keer dat er overleg was tussen de gehandicapten-organisaties.(
Naast het organiseren van voedselpakketten heb ik ook nog wat contacten met cliënten middels whatsapp. Zo is het mooi dat ik weer iemand aan zalf voor behandeling van zijn brandwonden heb kunnen helpen. In februari had ik deze man die grotendeels was verbrand, tijdens mijn wekelijkse bezoek op de afdeling brandwonden gesproken. Ook heeft Matias inmiddels de krukken gekregen die hij nodig heeft. Hij had krukken, maar die waren stuk. Nuria bracht hem de krukken, want vervoer is nu weer wat mogelijk in de stad. Zij stuurde mij een prachtig filmpje van de overhandiging. Ook was er die vader die ik op film zag en dolblij was met een voedselpakket. Tevens was er die aanmelding van een kindje met gehoorproblemen. Hiervoor kon ik verwijzen naar de stichting die zich inzet voor doven. Allemaal kleine dingen waar ik dan mee bezig ben, maar voor de mensen heel waardevol.
Ook in Oxapampa(ongeveer 20.000 inwoners)op 1800 meter is hulp nodig. Meermalen zijn daar ook voedselpakketten gemaakt en bezorgd. Ook daar heb ik een betrouwbare persoon die de voedselpakketten maakt. Vijf andere personen regelen de bezorging. Helaas neemt het aantal besmettingen daar nu ook toe.
Over het aantal cliënten valt het volgende te zeggen. In het eerste jaar was onze registratie niet zo nauwkeurig als nu. Er was een schriftje en wat aantekeningen. Ik moest “het vak ontwikkelingswerk” nog leren. Nu is dankzij een goede registratie door Jan veel meer duidelijk geworden. Zo hebben wij nu 172 personen uit Oxapampa geregistreerd en 230 uit Iquitos. Ruim 400 cliënten, m.n. kinderen met een beperking hebben wij op weg geholpen richting, educatie, gezondheidszorg en een ID-kaart.
Ondanks het feit dat wij voorlopig niet terug kunnen naar Peru blijven wij ons er toch voor inzetten. De energie die wij van al onze lezers krijgen en de positieve reacties op ons project maken dat wij ondanks deze moeilijke tijd ons toch blijven inzetten voor de gehandicapte kinderen en de mensen die honger hebben of misschien medicatie nodig zijn.
Jullie lezers: blijf gezond!
Saludos, Juan y Helena.
Recente reacties