Nieuwsbrief 5 2018 – 2019

Hola amigos,

Bij deze nog even een nieuwsbrief met het laatste nieuws uit een warm en zeer vochtig Iquitos. Lekker zweten dus!

Deze maand weer heel veel werk verzet. Wat hadden wij zoal?; de chocotejas van Santa Monica, Antony, Gustabo, Carlos het broertje van Carlita, de CEBES y Prites, reunion op 21-3-2019, de dia Mundial de Down en de donaties. Net begonnen aan onze laatste week hier en de bedoeling is dat deze nieuwsbrief nog wordt geschreven en dat wij gaan genieten van het lekkere eten alhier en de directe omgeving met al zijn mooie plaatsjes. 2 april komen wij in NL. aan.

Santa Monica is een bekende instelling alhier. Op het moment verblijven er 74 kinderen. Ook in 2016 en 2017 schreef ik al eens over dit tehuis. In 2016 woonden er maar liefst 138 kinderen. In 2017 en begin 2018 111 kinderen en momenteel 74. Dit is het tehuis dat bestaat uit 12 huizen met ieder huis “een moeder” voor de dag en 1 voor de nacht. Als die moeder weg is, bijv. voor een dr.bezoek neemt de oudste pupil van de groep de zorg op zich. Dat gaat er dan soms best anders aan toe, maar in een land met zoveel kindermishandeling is het hier heel veilig te noemen. Inmiddels heb ik met de 3-de directrice te maken, maar dit is de eerste keer dat ik hier een bekwaam iemand heb ontmoet. Zij weet niets af van vorige donaties. Toen hebben wij nl. alle stoelen laten repareren en ruim 20 matrassen gekocht voor de kinderen. Nu ik er weer was hebben wij met de bekende werknemers en dir. hierover gesproken. De moeders en bekende medewerkers zijn ons hier nog altijd dankbaar voor. Sommige kinderen waren ook heel blij om ons weer te zien, anderen waren nieuw.

De Chocotejas. Hier wil ik het met jullie over hebben. Ik heb samen met de directrice de ingrediënten gekocht voor deze soort grote bonbons. Er worden pinda’s, cocos en dikke repen chocolade in verwerkt en er komt uiteindelijk een mooi papiertje omheen. De materialen heeft HENUKI gedoneerd. Voor de kinderen was het maken een leuke activiteit en later de verkoop bij de regering van Loreto(de provincie) werd een groot succes. Wij wilden ook nog wat kopen. De verkoop was van 9 tot 12, maar om 11 uur was men al uitverkocht. Met het verdiende geld kunnen zij weer andere activiteiten gaan doen.

Wat ook onder supervisie is begeleid is de inzet van Gladys. Zij is kunstenares, werkt met plastic en schildert. Zij gaat samen met de kinderen van Santa Monica zorgen dat er op de grote stoeptegels buiten weer hink/stap spelletjes gedaan kunnen worden etc. Een erg mooi aanbod van Gladys. Zij is erg bekend met haar werk zelfs t/m New York.

Allemaal goede berichten, maar dan nu even een ander verhaal. In het hopeloos smerige en corrupte staatsziekenhuis heb ik veel werk verzet. Medicijnen, luiers, melk etc. gekocht voor kinderen waarvan de ouders dat echt niet kunnen betalen. Even een opsomming van een week waarin ik 3 keer een bezoek bracht aan het ziekenhuis. 7 kinderen met ernstige brandwonden, want er wordt hier nog veel gekookt op houtskoolvuurtjes. 4 baby’s die zijn geboren zonder anus en een stoma-operatie achter de rug hebben. 4 kinderen ernstig ziek. Ja en wie kwam ik tegen?; Antony; de jongen van inmiddels 4 jaar met waterhoofd. Vorig jaar schreef ik hier ook al over, want toen was hij met koorts opgenomen. dit keer was de opnamereden ernstig overgeven. Tot mijn schrik zag ik dat zijn waterhoofd nog meer was gegroeid. Zijn kleine lijfje is niet in staat om zijn zware hoofd te dragen. Wat was moeder blij met een blik poedermelk en een speeltje voor haar kind. Een nieuwe operatie voor hem zit in de planning. Maar wanneer? Het blijft zelfs in een gesprek met de dr. onduidelijk.

Als ik dit zo allemaal schrijf dan denk ik het valt niet uit te leggen aan jullie wat ik meemaak. Al die huilende kinderen in het ziekenhuis, met zweet op hun voorhoofd van de malaria, soms wachtend op hun einde. Als ik hier echt bij stil ga staan moet ik janken, maar de knop gaat steeds om, want anders redt je het hier niet.

Op een dag ook naar Masusa gegaan. Een vreselijke wijk met veel vuilnis, hoog water, stank en lawaai. Hier heb ik Johfre bezocht. Een jongen van 14 jaar met microcefalie. Hij wordt door zijn 1 jaar oudere zusje verzorgt, want mama moet geld verdienen in Lima en papa is vertrokken.(dit is hier heel normaal) Mama had zoonlief niet meegenomen naar Lima, want het klimaat voor hem alhier is stukken beter. Lima heeft nl. zo’n 20 graden en hier is het rond de 30 graden. Bij 20 graden alhier worden mensen massaal ziek. Johfre bleek geen DNI te hebben en niet naar school te gaan. De identiteitskaart werd aan gewerkt, maar hierdoor kan hij niet naar school. Helaas voor hem, want activiteiten, stimulans, aandacht etc. doen deze kinderen ook juist heel goed.

Gustabo was de volgende met kleine hersentjes die ik die ochtend zou bezoeken, maar eenmaal daar aangekomen kon ik alleen nog kijken naar de trieste aanblik van een jongen opgebaard op een tafel, toegedekt met een laken, omringd door kaarsjes. Zijn neef van 16 jaar stond erbij en de rest waren buren. (incl. spelende kinderen) Mama was op reis en het zou nog een paar uur duren voor zij thuiskwam. Je kan je misschien wel voorstellen hoe dat is zo’n situatie met een puberneef en een lijk meer dan een dag in de hitte van 30 graden. Ja een trieste aanblik, maar een geluk voor dit kind dat het uit zijn lijden is verlost.

Carlos, geboren op 19-7-2017; even voor velen een reminder. Carlita is de zus van hem met 2 ernstige klompvoetjes en mogelijk een syndroom. Moeder had vorig jaar bloedkanker en is bijna 1 jaar na de geboorte van Carlos overleden.(13-6-2018) HENUKI heeft destijds voor moeder medicatie gekocht en al 2 maal orthopedische schoenen voor Carlita betaald. Zij loopt nu weer in roze rubberlaarsjes en met haar benen zwabberend wat in het rond. Ik kom er zo niet uit met opa en oma, want daar woont de kleindochter na het overlijden van moeder. Ik heb hen nu  duidelijk laten weten dat hun kleindochter geopereerd moet worden. Zij heeft in het verleden al een operatie gehad, is bekend in een kinderziekenhuis, maar de nu verantwoordelijke opa en oma laten het wat op hun beloop. Carlita heeft nog wel 2 operaties nodig. Afspraak wordt als zij dat regelen en de operaties zijn achter de rug dan ga ik zoeken naar financiële steun. (Dit gaat dan pas in in 2020; uiteraard wel via mijn vriendin die een micro-crediet project runt en middels een contract.) Goed dan nu Carlos. Zijn moeder was vorig jaar zo ziek dat zij chemo etc. moest hebben en Carlos ondanks dat hij er dik uitzag ernstig ondervoed was en verkeerde voeding kreeg. HENUKI heeft toen meermalen babymelk gekocht maar ja er was een voorwaarde dat vader de indentiteitskaart voor hem in orde zou maken. Dat gebeurde dus niet. Carlos is als gezonde baby geboren, maar heeft inmiddels een forse beperking. Zij noemen het TBC op de hersenen, maar er wordt ook gesproken over hersenvliesontsteking. Op de onduidelijke longfoto van Carlos zie ik wel vlekken.  Afspraak wordt dat Nuria(mijn assistente) 26 maart met de andere oma waar vader en kleinzoon wonen naar de neurochirurg zullen gaan. In het ziekenhuis heeft oma ‘s morgens om 7 uur een afspraak. Helaas kwam de dr. niet opdagen. Dat is hier heel gebruikelijk. Nou maar zien hoe het er volgend jaar voorstaat. Vader staat bij mij niet goed bekend. Hij heeft weinig interesse in zijn kinderen en zijn motorkar waar hij als chauffeur geld mee kan verdienen is volgens zeggen altijd stuk. Vreemd is wel dat hij zegt te werken als chauffeur op een motorkar. Ja, nou ja!

De Prites en CEBES. De prite is speciaal onderwijs voor baby’s tot en met 4 jaar. De CEBE is speciaal onderwijs van 5 tot 18 jaar. Problemen zijn hun locaties en mobiliteit. Bijv. een Prite heeft 75 leerlingen die komen allen samen met moeder, maar het lokaal is zo klein dat ieder kind groepsgewijs slechts 45 min. per dag naar deze school toe mag. Voor de andere prite is het lokaal totaal ongeschikt, maar het was het enige vrije lokaal dat de directrice kon vinden. De regering doet niets met deze problemen. Het speciaal onderwijs van CEBE deed mij denken aan mijn kleuterschool van meer dan 50 jaar geleden. ook hier stonden teilen, pannen etc. in de lokalen om de regen door het dak op te vangen. Ook ontbreekt het hen aan allerlei materialen. Dit is de verantwoordelijkheid van de regering, maar die doet daar niets aan. Daarnaast wacht een ieder lijdzaam af. Wat doet señora Helena? 

Dan is er nog het vervoersprobleem. Eigenlijk zou er leerlingenvervoer moeten zijn, want nu gaan kinderen niet naar het speciaal onderwijs omdat het te veel kost(1 euro per dag voor vervoer kunnen de meeste ouders niet betalen) of het is te ver weg. (men moet bijv. voor de dichtbijzijnde school 1 uur varen).

Señora Helena wat is de oplossing?????? 

Het is triest om te zeggen, maar de mensen alhier kunnen niet coördineren en samenwerken. Daarnaast hebben zij nauwelijks inzicht in de sociale kaart.

Ik heb een vergadering belegd en 30 mensen uitgenodigd. Ik kreeg veel aanmeldingen, maar uiteindelijk kwamen er 14 niet opdagen zonder reden. Toch zaten wij met 18 personen in de vergadering en wat gebeurt er dan? Een grote ONG People of Peru(USA) de Prites en CEBE, Santa Monica, Asociacion Dignidad Peru(NL.) de Omapeds(gehandicaptenorganisatie) en HENUKI zijn aanwezig.

Tijdens de vergadering wil ik de mensen middels vergaarde folders informeren over van alles en nog wat, maar dat begrijpen zijn gewoon niet. Het is mogelijk een te westerse denkwijze. Men kan echt niet veel tegelijk opslaan.

Ook de krantenartikelen met info. uit de stad slaat niet aan. Lezen doen Iquitenen slecht en zij hebben er echt geen zin in.

Het enige wat een ieder wel wil hebben is de sociale kaart, maar in hoeverre men die ook gaat gebruiken weet ik niet, want snapt men hoe het werkt?

Misschien wel wat negatief gedacht van mij, maar het is wel de realiteit.

De vraag die blijft voor señora Helena is het vervoersprobleem. Hiervoor moeten zij een vergadering beleggen (coördineren) en de koppen bij elkaar steken(samenwerken) en dat is nou net wat niet lukt. Men zal nl. zelf initiatieven moeten ondernemen richting de plaatselijk regering. Daar moeten zij een oplossing bedenken voor het vervoersprobleem. Wordt vervolgd. Never ended story!

Ja en dan was er op 21 maart ook nog de internationale dag v.w.b. het syndroom van Down. Nou ik weet niet hoe veel procent dit syndroom heeft, maar het zijn er heeeeeel veel. 25 % van de kinderen in de arme wijken heeft een beperking, als het er al niet meer zijn. Velen zie ik ook niet, want die worden gewoon ergens opgesloten. Hier tegenover ons ook woont een oude opa bij een gezin. Hij roept alleen met hoge tonen en probeert af en toe te ontsnappen. Triest, want hij verblijft waarschijnlijk gedurende de hele dag in een quarto, donkere vierkante warme kamer. Oudermishandeling?

Toch nog even terugkomen op jullie donaties. Die zijn wij hier echt hard nodig. Uiteraard kijken wij altijd eerst naar wie verantwoordelijk is voor bijv. de aanschaf van schoolspullen of medicatie. Is er geen mogelijkheid en de financiële situatie is slecht dan pas schaffen wij dingen aan. Wij letten hierbij ook op duurzaamheid. Bijv. een luierproject met stoffen luiers opgestart in een klein dorpje. Ja waar gaan de donatie zoal naar toe? Babymelk, medicijnen, doktersbezoeken, voedselpakketten, ontwikkelingsgerichte materialen voor special onderwijs en tehuizen, reiskosten van en naar organisaties met ouder en kind etc. etc. Ja voor de precieze boekhouding kunnen jullie Jan bevragen.

Deze week even rustig aan. de laatste week genieten. Ma. nog even wat afscheidsbezoekjes. Gisteren naar de vlindertuin en dieropvang.(onderschept door de douane). Vandaag uit eten met de vrijwilligers van HENUKI; Nuria en Lupe) Morgen nog even wat kaarten kopen voor de verkoop in NL. en er tevens nog een dagje aan een laguna van maken. Ja mensen vragen of wij het fijn vinden om weer naar huis te gaan. Ja dat antwoord valt niet in 2 zinnen te vatten. Jullie komen 31 augustus allemaal maar op de open dag in het dorpshuis in Kuinre. Dan kunnen wij jullie hier meer over vertellen. 

Jan; bedankt voor je geweldige steun! Gracias mi amor!

Saludos y hasta pronto(tot gauw), Juan y Helena