Matias en Yampier, twee pupillen

Mathias is een jongen die ik in 2016 voor het eerst heb ontmoet. Hij is geboren met één been. Hij bewoog zich voort, maar dat ging heel moeizaam. De school 500 meter verderop kon hij niet bezoeken vanwege zijn zeer beperkte mobiliteit. Zijn moeder kan niet lezen en schrijven. Vader heeft nauwelijks een inkomen. Er zijn in totaal 5 kinderen. Toen ik de jongen zag dacht ik gelijk aan krukken, zodat hij zou kunnen lopen en tevens naar school zou kunnen gaan. Nuria (mijn assistente) en ik zijn naar de Omaped (plaatselijke WMO) gegaan en hebben daar om krukken gevraagd. Er moest een aanvraag worden gedaan en een dag later konden wij de krukken halen. Dezelfde middag nog leerde Mathias lopen met krukken en de dag daarop hebben moeder en ik hem naar school gebracht. De reden waarom moeder al die jaren geen werk had gemaakt van de krukken was doordat zij niet kon lezen en schrijven zij ook niet wist waar het kantoor Omaped zat. Daarnaast had zij geen geld om met de bus te reizen naar dit kantoor.

Het jaar daarna kwam ik Mathias weer tegen. Hij ging nog steeds naar school en liet mij weten dat hij nu zijn naam kon schrijven. 

In 2018 heb ik Matias nog een keer bezocht. Hij had inmiddels een prothese, maar moest hier nog erg aan wennen. Het ziekenhuis heeft hem die prothese geschonken en hieraan ging een feest van 3 dagen vooraf. Hij moet met behulp van een stappenteller nu leren lopen met zijn prothese.

Yampier is een neefje van Mathias. Hij woonde in dezelfde straat als Matias en toen ik hem in 2016 zag viel gelijk zijn klompvoet op. De jongen kon ondanks zijn “vreemd gevormde voet” toch lopen en rennen. In Nederland is een klompvoet iets dat zelden voorkomt. Hier hebben wij een goede therapie, waardoor een operatie nauwelijks nodig is. Voor Yampier betekent het waarschijnlijk in de toekomst nog 2 of 3 operaties. Ouders zijn hier echter voor verantwoordelijk. Samen met moeder ben ik naar het ziekenhuis gegaan om hem op de wachtlijst voor een operatie te laten zetten. Helaas bleek Yampier geen identiteitskaart te hebben, dat betekent geen operatie. Dan wordt het een weg van “een lange adem”. Helemaal toen vader ook nog eens geen identiteitskaart bleek te hebben. Twee jaren later had Yampier eindelijk zijn ID-kaart. Toen bleek dat het noodlot weer toesloeg, want vader was ernstig ziek. Die bleek AIDS te hebben en is uiteindelijk begin 2018 overleden. Moeder en de kinderen zijn nadien verhuisd de jungle in en de laatste periode in Peru heb ik niets meer van Yampier vernomen.